ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΟΡΦΟΥ

Το ιστορικό Σωματείο Διγενής Ακρίτας Μόρφου, ιδρύθηκε το 1931 και για 94 τώρα χρόνια ανέπτυξε μια πολυδιάστατη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο που το καταξίωσε σαν το σημαντικότερο φορέα εθνικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και αθλητικής ακτινοβολίας, τόσο για την Μόρφου και το διαμέρισμα Μόρφου, όσο και για την ευρύτερη Κυπριακή κοινωνία.

Ο Διγενής Ακρίτας Μόρφου με την πλούσια προσφορά του μετασχηματίστηκε πνευματικά σε ιδέα που κυριάρχησε στο νου και την ψυχή των Μορφιτών και έγινε ταυτόσημη έννοια με την ύπαρξη του κάθε Μορφίτη. Σαν ιδέα δεν φθάρηκε στο χρόνο, διατηρείται και μεταλαμπαδεύεται στις νεότερες γενιές, σα δημιουργική φλόγα για νέες κατακτήσεις και νέες μάχες.

Ήταν το 1931 όταν 36 Μορφίτες ζώντας κάτω από τον αποικιακό ζυγό τότε, με το όραμα της ελευθερίας στην ψυχή τους, σε μια φιλική σύναξή τους ίδρυσαν το Σωματείο με την επωνυμία Διγενής Ακρίτας, προβλέποντας στο μυθικό Ακρίτα των συνόρων και τον ελευθερωτή της πολύπαθης Κύπρου που ταπεινωμένη ζούσε κάτω από το αβάσταχτο βάρος του ξένου ζυγού, στερημένη του πιο πολύτιμου αγαθού, της ελευθερίας.

Κατά τη δεκαετία του 50, το Σωματείο αύξανε την ισχύ του και την επιρροή του, στρατεύοντας νέα μέλη και δημιουργώντας μεθοδικά την κατάλληλη υποδομή για τις πρώτες οργανωμένες αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες του. Έτσι δημιουργούνται τα πρώτα ορχηστρικά σύνολα που παρουσιάζονται στις εθνικές επετείους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, τα πρώτα δειλά θεατρικά βήματα με έργα Κυπριακής ηθογραφίας και παράλληλα αρχίζει να αναπτύσσεται το ποδόσφαιρο σε οργανωμένη βάση, η καλαθόσφαιρα και ο κλασσικός αθλητισμός.

Στη δεκαετία του 60 γίνεται η πολιτιστική και πολιτισμική έκρηξη του Σωματείου όπου παράγει πολιτισμό και αποτελεί πια το σημαντικότερο φορέα καλλιτεχνική, πολιτιστικής, κοινωνικής και αθλητικής δημιουργίας.

Στο ποδόσφαιρο ενδυναμώνεται η ομάδα που αποσπάται από το αγροτικό ποδόσφαιρο, εγγράφεται στη δύναμη της ΚΟΠ και αρχίζει τη μεγάλη πορεία για άνοδό της στην Ά Κατηγορία. Το επιτυγχάνει το 1971 και σαν δευτεραθλήτρια στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Ιταλική ομάδα Μίλαν εκπροσωπώντας την Κύπρο με τιμητικότατο αποτέλεσμα.

Το Δημοτικό γήπεδο με το χορτοτάπητά του, προσφέρει στους Μορφίτες και στους κάτοικους της περιοχής μεγάλη συγκίνηση κι όλοι ζουν με το όραμα ο Διγενής Ακρίτας, ο φονέας των γιγάντων, όπως τον αποκαλούσαν, να γράψει τη δική του ιστορία στα Κυπριακά γήπεδα και όχι μόνο.

Μέσα στην ίδια δεκαετία, αρχίζει να οικοδομείται η αυτοκρατορία του Σωματείου στην καλαθόσφαιρα. Η υποδομή είχε αρχίσει στη δεκαετία του 50 όπου το Γυμνάσιο Μόρφου έγινε το φυτώριο για το νέο άθλημα υπό την  καθοδήγηση πεπειραμένων, που δίδαξαν για πρώτη φορά το άθλημα και ανέδειξαν σε ταλέντα καλαθοσφαιριστές που έγραψαν τη δική τους ιστορία, βάζοντας τη δική τους σφραγίδα στην εξέλιξη του αθλήματος.

Ο Διγενής Ακρίτας δημιούργησε τότε μια θαυμαστή ομάδα που έγινε θρύλος στα κυπριακά γήπεδα. Καλαθοσφαιριστές μεγαθήρια που διέθεταν άριστη τεχνική και δεξιοτεχνία, ανάστημα, ευστροφία και μαχητικότητα, καθήλωναν τους θεατές με το μαγευτικό παιχνίδι τους, οδηγώντας την ομάδα στην κορυφή.

Η θρυλική ομάδα του Διγενή Ακρίτα καταξιώθηκε σαν η καλύτερη στην Κύπρο αφού κέρδισε Παγκύπριο πρωτάθλημα για τρία συνεχή χρόνια, με αποτέλεσμα η Ασπίδα του Πρωταθλητή να κοσμά μόνιμα την πλούσια κυπελλοθήκη του Σωματείου.

Στο μουσικό τομέα ιδρύθηκε μόνιμη τετράφωνη μικτή Χορωδία και Φιλαρμονική Ορχήστρα που διάνθιζαν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Σωματείου και όλης της περιοχής.

Η πολιτισμική δημιουργία του Σωματείου είχε προεκτάσεις σε θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις – συζητήσεις, ενεργό συμμετοχή στο καθιερωμένο ετήσιο φεστιβάλ πορτοκαλιού, εκθέσεις και ανάμιξη σε όλα τα πολιτιστικά δρώμενα της Μόρφου. Ήταν η κατεξοχήν έπαλξη που αναβάθμιζε συνεχώς τη πολιτιστική φυσιογνωμία της πόλης.

Πίσω από την πολύπλευρη και πολυδιάστατη αυτή προσφορά του Σωματείου, ήταν τα εκάστοτε Διοικητικά Συμβούλια που με ενθουσιασμό, όραμα και  δημιουργική πνοή σχεδίαζαν την ανοδική πορεία του Διγενή Ακρίτα.

Αυτή η ξέφρενη ανοδική πορεία του Διγενή Ακρίτα ανακόπηκε από τη βάρβαρη τούρκικη εισβολή που το έριξε στην προσφυγιά, καψαλίζοντας τα δημιουργικά φτερά του και γκρεμίζοντας τα όνειρά του.

Εκεί κόπηκε το νήμα της ελεύθερης ζωής του. Βρέθηκε σε ξένη γη να θρηνεί τα όνειρά του και να αγναντεύει από μακριά την τουρκοπατημένη Μόρφου μέσα στη θολούρα της πίκρας και της απόγνωσης που σκέπασε το καλλιμάρμαρο οίκημά του που στενάζει ακόμα σκλαβωμένο αναζητώντας φως και λύτρωση.

Σαν φοίνικας όμως που αναδύεται από την στάχτη του ο Διγενής Ακρίτας, συμβολίζοντας των αθανάτων την ισχύ, ορθώθηκε ξανά, πείσμωσε, σήκωσε το ανάστημά του και κουβαλώντας τις ιστορικές του μνήμες για όπλα στην φερέτρα του, άρχισε την ανοικοδόμησή του και την αναδημιουργία του.

Σε ξενόκτητο οίκημα ο Διγενής Ακρίτας έριξε το δημιουργικό του φως με όραμα μοναδικό να συντηρήσει μνήμες και θύμισες ως την ημέρα του γυρισμού. Συνέχισε την ποδοσφαιρική του δραστηριότητα και με αξιοπρέπεια δέχθηκε τον υποβιβασμό της ομάδας του αφού οι δυνάμεις του σκόρπισαν ή χάθηκαν στον βωμό της Πατρίδας. Ούτε στιγμή όμως δεν εφησύχασε. Άρχισε να ακτινοβολεί σιγά σιγά, να δίνει το παρόν του και να ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά τα σκαλιά που θα τον οδηγούσαν και πάλι στο θρόνο του.

Πάλεψε 50 ολόκληρα χρόνια κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ταπεινώθηκε αλλά δεν απογοητεύτηκε, γνώρισε την αστοργία αλλά δεν ολιγώρησε, πιέστηκε οικονομικά και άντεξε.

Ο Διγενής Ακρίτας είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν, καθοδηγούν και δίνουν συνέχεια στην ένδοξη ιστορία του Σωματείου, ως την ευλογημένη μέρα που θα καθίσει στον θρόνο του, το καλλιμάρμαρο οίκημά του στην αγαπημένη μας Μόρφου.

Τιμή λοιπόν και σεβασμός αξίζουν στο προσφυγικό ιστορικό σωματείο Διγενής Ακρίτας Μόρφου, γιατί προώρισται  να ζήσει και θα ζει για πάντα.