Δήμος Σπάρτης
Δήμος Σπάρτης
Διεύθυνση: Ευαγγελιστρίας 85-87
Τηλέφωνα: 27310 22226, 27310 81866
Φαξ: 27310 22203, 27310 26772
Email: [email protected]
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 16/10/1993 επί δημαρχίας κου Άντη Παντελίδη
Εξωτερικό: 24/04/1993 στην Σπάρτη
Η σύγχρονη Σπάρτη, πρωτεύουσα του Νομού Λακωνίας είναι χτισμένη στις ανατολικές υπώρειες του Ταϋγέτου, στην ευρύτερη περιοχή της κοιλάδας του Ευρώτα. Βρίσκεται στην ίδια θέση με την αρχαία πόλη. Η πεδιάδα που απλώνεται γύρω της είναι καταπράσινη από ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, μουριές και άλλα δέντρα. Στα νοτιοδυτικά υψώνεται το όρος Ταΰγετος με τις πανύψηλες κορυφές και την άγρια ομορφιά του. Στα ανατολικά της πόλης βρίσκεται η οροσειρά του Πάρνωνα, που είναι κατάφυτη από έλατα και άλλα δέντρα.
Δήμος Ερμούπολης
Δήμος Ερμούπολης
Διεύθυνση: Πλατεία Μιαούλη, Ερμούπολη, 84100, Σύρος
Email: [email protected]
URL: https://www.syrosisland.gr/
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 29/04/1995 επί δημαρχίας κου Άντη Παντελίδη
Εξωτερικό: 21/08/1994 στην Ερμούπολη
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ
Η ιστορία μιας Αρχόντισσας
Προϊστορικά ευρήματα στις περιοχές Χαλανδριανή, Καστρί και αρχαία Γαλησσός αποδεικνύουν πως η Σύρος είχε ήδη κατοικηθεί από την 3η χιλιετία π.Χ. και είχε μεγάλη εμπορική δραστηριότητα, όπως αποδεικνύεται και από το πρώτο πλοίο με καρίνα που ναυπηγήθηκε στον προϊστορικό οικισμό της Χαλανδριανής το 3000 π.Χ., αλλά και τα διάφορα ευρήματα που μαρτυρούν την ύπαρξη μεταλλουργείων και τη σχέση του νησιού με τη Μικρά Ασία. Κατά τη 2η χιλιετία η Σύρος βρίσκεται υπό την κατοχή των Φοινίκων, της Μινωικής Κρήτης και των Μυκηνών, ενώ κατά την 1η χιλιετία περνά στα χέρια των Ιώνων. Από τον 7ο έως τον 3ο αιώνα π.Χ. παρατηρούνται ίχνη οικισμών και αγροτικών περιοχών σε διάφορα σημεία του νησιού.
Κατά την Κλασσική και Ελληνιστική εποχή η Σύρος εντάσσεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία με δικό της όμως νόμισμα και διοίκηση, ενώ κατά τους ελληνιστικούς χρόνους παρουσιάζονται ευρήματα ναών αλλά και σπήλαια, όπως αυτό του φιλόσοφου της αρχαιότητας Φερεκύδη ανάμεσα στο Ρηχωπό και το Πλατύ Βουνί στην Άνω Σύρο. Ο κοσμολόγος Φερεκύδης γεννήθηκε και απεβίωσε στη Σύρο τον 6ο αιώνα π.Χ., δίδαξε στη Σάμο κάποιους από τους μεγαλύτερους επιστήμονες των αρχαίων χρόνων, όπως ο Πυθαγόρας, ενώ λέγεται ότι πέρναγε τους περισσότερους μήνες της ζωής του μέσα στο σπήλαιο. Το σπήλαιο σώζεται μέχρι και σήμερα σε ένα μαγευτικό τοπίο όπου γη και ουρανός γίνονται ένα, όπου η θέα στη θάλασσα δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί συναρπαστική. Πέρα από μεγάλος φιλόσοφος, ο Φερεκύδης ήταν και ο εφευρέτης του πρώτου ηλιακού ρολογιού, γνωστό και ως το Ηλιοτρόπιο του Φερεκύδη. Φαινομενικά το ηλιοτρόπιο θυμίζει φρεάτιο ή πηγάδι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν στην αρχαιότητα για την άρδευση ύδατος. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για ένα αρχαίο και ακριβές ηλιακό παρατηρητήριο που σηματοδοτεί τον χρόνο και τις 4 εποχές της Σύρου ανάλογα με την κίνηση του ήλιου. Το προϊστορικό αυτό Ηλιοτρόπιο βρίσκεται στο χωριό Σαν Μιχάλη.
Τα χάλκινα νομίσματα που εντοπίζονται στο νησί από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, καθώς και η κοπή αργυρών νομισμάτων κατά το 2ο αιώνα π.Χ. μαρτυρούν εμπορική ανάπτυξη, αλλά η εισβολή των πειρατών κατά τη Βυζαντινή περίοδο προκαλεί την εγκατάλειψη του νησιού. Στη συνέχεια, η Σύρος γίνεται τμήμα του θέματος του Αιγαίου και υπό την κυριαρχία των Ενετών δημιουργείται ο πρώτος καθολικός οικισμός της Άνω Σύρου.
Στις αρχές του 13ου αιώνα η Σύρος κατακτάται από τους Λατίνους και υπάγεται πλέον στο Δουκάτο της Νάξου του οποίου επικεφαλής είναι ο Βενετός Μάρκος Σανούδος.
Κατά την περίοδο της Λατινοκρατίας, η Άνω Σύρος αρχίζει να αποκτά σφυγμό, το καθολικό δόγμα γίνεται αποδεκτό και το νησί περνάει σε ένα ιδιότυπο φεουδαρχικό καθεστώς. Το 15ο αιώνα το Δουκάτο του Αιγαίου αποτελεί πλέον προτεκτοράτο της Βενετίας, ενώ το 1537 περνά στα χέρια του Μπαρμπαρόσα και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Κατά την Οθωμανική περίοδο, η Σύρος γνωρίζει μια νέα εποχή που χαρακτηρίζεται από τη μείωση φόρων, την ελευθερία θρησκεύματος και την εγκατάσταση τόσο των Καπουτσίνων μοναχών όσο και των Ιησουιτών που άφησαν τη δική τους σφραγίδα στο νησί.
Το 1728 το νησί προσβάλλεται από την πανούκλα, η οποία υποχώρησε τον Ιανουάριο του επόμενου έτους 1729 τις παραμονές της μνήμης του Αγίου Σεβαστιανού, αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς. Όμως, σιγά σιγά και μέχρι το 19ο αιώνα παρουσιάζεται οικονομική άνθιση και περνά στην ανάπτυξη της αυτοδιοίκησης και τη συνέλευση του κοινού. Ο πληθυσμός του νησιού διπλασιάζεται φτάνοντας τους 4000 κατοίκους, ενώ παρουσιάζεται μεγάλη ανάπτυξη στις εμπορικές συναλλαγές και στη ναυτιλία.
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη και τ΄ Αϊβαλί, αλλά και από τα γύρω νησιά, κυρίως τη Χίο και τα Ψαρά, βρίσκουν καταφύγιο στο νησί, όπου χτίζουν τις πρώτες κατοικίες και τον πρώτο ορθόδοξο ναό και έτσι, σιγά σιγά η Ερμούπολη μετατρέπεται σε μια πόλη-κόσμημα, με έντονους ρυθμούς ζωής και αρχιτεκτονικά μεγαλεία, ενώ η εμπορική δραστηριότητα ολοένα και αυξάνεται. Με 22.000 κατοίκους το 1889, η Ερμούπολη γίνεται μια πόλη υπερδύναμη που αναπτύσσει τη βιοτεχνία, τη ναυτιλία, την οικοδομική δραστηριότητα, τη βυρσοδεψία, τις καλλιέργειες, αλλά και την πνευματική ελευθερία με την ίδρυση σχολείων, συλλόγων και θεάτρων. Το θέατρο Απόλλων, τα νεοκλασικά κτίρια, οι πλατείες και οι εκκλησίες του νησιού αρχίζουν να αντανακλούν την πολιτισμική άνθηση του νησιού που ολοένα και μεγαλώνει.
Η Σύρος ξεκινά να αναγνωρίζεται για τις μεγάλες πρωτιές της, για την πρώτη όπερα, το πρώτο εμποροδικείο της Ελλάδος που ιδρύθηκε στο νησί το 1826, το πρώτο γυμνάσιο ιδρύσεως 1833 από το οποίο αποφοίτησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, το πρώτο πρωτοδικείο το 1834, το πρώτο λοιμοκαθαρτήριο, επιμελητήριο και τυπογραφείο, την πρώτη ναυτιλιακή εταιρία που ιδρύθηκε το 1857, αλλά και τις πρώτες μηχανοκίνητες βιομηχανίες, όπως η υφαντουργεία και η βυρσοδεψία. Ωστόσο, η πολιτισμική άνθηση του νησιού αρχίζει σιγά-σιγά να ξεθωριάζει.
Ο 20ος αιώνας ξεκινά με άσχημους οιωνούς για το νησί, καθώς η δύναμη που αποκτούν η Αθήνα και ο Πειραιάς, το άνοιγμα της διώρυγας της Κορίνθου, η ανάπτυξη της ατμοπλοΐας και η κατοχή από τους Γερμανούς το 1941 φέρνουν σταδιακά την πλήρη καταστροφή.
H πνευματική παράδοση του νησιού προσελκύει το τουριστικό ενδιαφέρον, καθώς και επισκέπτες υψηλού μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου. Τόσο τα εντυπωσιακά αρχοντικά, όσο και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των δημοσίων κτιρίων δίνουν στην Ερμούπολη την αίσθηση ενός υπαίθριου μουσείου.
ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ
Σήμερα η Σύρος με την Ερμούπολη, πρωτεύουσα των Κυκλάδων, αποτελεί ένα νησί στολίδι του Αιγαίου με ανεπτυγμένη οικονομία, τουρισμό και αγροτική παραγωγή ενώ η λειτουργία του ναυπηγείου, των δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και το τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου συμβάλλουν στη μακρόπνοη ανάπτυξη του νησιού.
Δήμος Barnet Μεγάλης Βρετανίας
Δήμος Barnet Λονδίνου
Διεύθυνση:1255 High Road, Whetstone, N20 0EJ
Τηλέφωνο: 020 8359 2000
Email: [email protected]External link
Website: Barnet Council Website
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 4/10/1995 επί δημαρχίας κου Άντη Παντελίδη
Εξωτερικό: 9/3/1995
Το Barnet θεωρείται σήμερα μια από τις πιο καλές περιοχές του Βόρειου Λονδίνου.
Μια μοντέρνα πολιτεία που διαθέτει όλες τις σύγχρονες υποδομές. Διαθέτει όλες τις σύγχρονες αναγκαίες υπηρεσίες μιας πόλης ( 4 αστυνομικά τμήματα, Υπηρεσία ασθενοφόρων, δύο πολύ μεγάλα νοσοκομεία, δημοτική αστυνόμευση, υπό την Μητροπολιτική αστυνομία του Λονδίνου, τέσσερις σύγχρονους πυροσβεστικούς σταθμούς, μεγάλα εμπορικά κέντρα και πολυσύχναστους εμπορικούς και άλλους δρόμους που διασχίζουν την πόλη(Α1 και Α406).
Ιστορικά ξερουμε ότι μέχρι το 1830 η περιοχή είχε μόνο 6000 κατοίκους. Η περιοχή χαρακτηρίζετο από γεωργικές και δασικές εκτάσεις. Ο πρώτος μεγάλος ασφαλτοστρωμένος δρόμος το 1830 αυξάνει δραματικά τη προσέλευση νέων ανθρώπων στη περιοχή και μαζί με τη μετέπειτα έλευση των τραμ και του σιδηροδρόμου η περιοχή προσελκύει πολύ κόσμο καθώς και βιομηχανίες. Μέχρι το 1963 η περιοχή ήταν ακόμη υπό τη διοίκηση του Δήμου του Λονδίνου. Λίγο καιρό αργότερα ο τότε Υπουργός Στέγασης Keith Joseph επέλεξε το όνομα Barnet και δημιουργείται ο νέος Δήμος.
Η πόλη κατοικείται από 48,3% Χριστιανούς και 15% Εβραίους, ενώ 13% περίπου δηλώνουν άθεοι. Μικρότερα ποσοστά αναφέρονται σε άλλες εθνότητες.
Θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές αδελφοποιήσεις που πέτυχε μέχρι σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο της Μόρφου και ο τότε Δήμαρχος κ. Άντης Παντελίδης το έτος 1995.
Την άποψη αυτή την στηρίζουμε για τους απλούστατους πιο κάτω λόγους:
- Το Barnet είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό από όλες τις άλλες αδελφοποιημένες με τον δήμο μας πόλεις.
- Είναι ο μεγαλύτερος από τους 32 δήμους του Λονδίνου, μετά από το Westminster.
- Στον Δήμο του Barnet ζουν σήμερα 35 χιλιάδες κάτοικοι Ελληνοκύπριοι ή Ελληνικής καταγωγής μεταξύ των οποίων και πολλοί Μορφίτες.
Με τη βοήθεια λοιπόν αυτών των ανθρώπων αλλά ιδιαίτερα του Συνδέσμου Αποδήμων Μορφιτών Μ. Βρετανίας, ο δήμος μας απέκτησε πολύ καλές σχέσεις με τα πλείστα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και τους εκάστοτε δημάρχους της πόλης οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν βοηθήσει και θεμελιώσει άριστες σχέσεις του Δήμου μας με Άγγλους βουλευτές και μέλη της Βουλής των Λόρδων.
Αξίζει να σημειωθεί η δημιουργία δρόμου με το όνομα «οδός Μόρφου» στο Barnet ενώ σημαντική επίσης είναι για μας η καθεχρονική παρουσία μεγάλης αποστολής με επικεφαλής τον εκάστοτε δήμαρχο της πόλης, στις καθιερωμένες αντικατοχικές εκδηλώσεις του Δήμου μας, τον Οκτώβριο στον Αστρομερίτη.
Η πόλη του Barnet είναι επίσης αδελφοποιημένη με τις πόλεις, Vermont – USA, Chaville – France, Jinja-Uganda, Le Raincy – France, Montclair – New Jersey USA, Ramat Gan – Israel, Siege -Wittgenstein – Germany και Tempelhof-Schoneberg – Germany.
Δήμος Καλαβρύτων
Δήμος Καλαβρύτων
Διεύθυνση: Ευσεβίου Κηπουργού 6, Καλάβρυτα – Τ. Κ. 25001
Τηλέφωνα: 26920-22380, 26920-22390, 26923-60400
Φαξ: 26920-23330
Email: [email protected]
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 04/10/1996 επί δημαρχίας κου Άντη Παντελίδη
Εξωτερικό: 21/08/1994 στα Καλάβρυτα
Ο Δήμος Καλαβρύτων είναι δήμος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, εκτεινόμενος στην ενδοχώρα της Αχαΐας και της βόρειας Πελοποννήσου. Λειτουργεί από το 1944έχοντας αλλάξει δύο φορές μορφή με την εφαρμογή των διοικητικών μεταρρυθμίσεων «Καποδίστριας» το 1997 και «Καλλικράτης» το 2010. Ο Δήμος Καλαβρύτων υπήρξε και παλιότερα, πριν το 1944, την χρονική περίοδο 1835-1912.
Ο Δήμος Καλαβρύτων σχηματίσθηκε για πρώτη φορά με το Β.Δ. της 8ης Απριλίου του 1835, ως Δήμος της Επαρχίας Καλαβρύτων. Κατατάχθηκε στη Β΄ τάξη, με πληθυσμό 2.492 κατοίκους και έδρα τα Καλάβρυτα.
Οι οικισμοί που τον αποτελούσαν εκτός από τα Καλάβρυτα ήταν οι εξής: Βραχνί, Σούβαρδο, Κραστικοί, Βυσωκά και η Μονή Αγίας Λαύρας. Το 1841 στο Δήμο Καλαβρύτων προσαρτήθηκαν οι οικισμοί που αποτελούσαν τους γειτονικούς Δήμους Καλλιφωνίας και Σουδενών. Οι οικισμοί όμως αυτοί αποσπάστηκαν από το Δήμο Καλαβρύτων το 1870 όταν έγινε ανασύσταση των Δήμων Καλλιφωνίας και Σουδενών. Αργότερα προσαρτήθηκαν στο Δήμο Καλαβρύτων και οι οικισμοί Αυλαίς, Ραλλιά και Πρίμησι. Το 1912 ο Δήμος καταργήθηκε και στη θέση του δημιουργήθηκαν δύο Κοινότητες, η Κοινότητα Καλαβρύτων και η Κοινότητα Βυσωκάς.
Ο Δήμος Καλαβρύτων ανασυστάθηκε το 1944 οπότε και αναβαθμίστηκε η μέχρι τότε Κοινότητα Καλαβρύτων σε δήμο. Ο δήμος περιλάμβανε εκτός από τα Καλάβρυτα τους οικισμούς Αυλώνα, Βραχνί, Κραστικοί, Σούβαρδο και τη Μονή Αγίας Λαύρας.
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου. Δημιούργησαν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει. Την έντονη ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής Ebersberger, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της Κερπινής. Στις 12 Δεκεμβρίου οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν την επομένη. Το πρωί τις 13ης Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.
Στο κτίριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες στην κοντινή Ράχη του Καππή (σήμερα Τόπος Θυσίας). Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική του διαμόρφωση δεν θα επέτρεπε σε κανένα να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι να βλέπουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη, να καίγονται και μαζί τους να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους που ήταν έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες.
Ο Γερμανός Διοικητής, για να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να τους σκοτώσουν.
Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες.
Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από το πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και στις αποθήκες, από όπου άρπαξαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε. Μαζί και τα χρήματα και τα αποθέματα των Τραπεζών και των Δημοσιών Υπηρεσιών, αφού προηγουμένως ανάγκασαν τους Διευθυντές να τα παραδώσουν. Από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα.
Από τα 13 άτομα που διασώθηκαν ο τελευταίος επιζών, Αργύρης Σερλελής, πέθανε στις 27/02/2005 . Στο δημοτικό σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου, καθώς οι φλόγες έζωναν το κτίριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που φλέγονταν και άρχισαν να αναζητούν τους δικούς τους, ανηφορίζοντας προς το μέρος που είχαν οδηγήσει τους άνδρες και βρέθηκαν μπροστά στο πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα. Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί κείτονταν νεκροί πλημμυρισμένοι στο αίμα.
Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.
Στο απόρρητο ραδιογράφημα της 117 Jager Division (Αρ.1595/43), καταγράφεται ο τελικός απολογισμός της Επιχείρησης Καλάβρυτα: (1) Κατεστράφησαν ολοκληρωτικά τα χωριά: Ρογοί, Κερπινή, Στάση Κερπινής, Άνω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μοναστήρια Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Πλατανιώτισσα, Πυργάκι, Βάλτσα, Μελίσσια, Μοναστήρι Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα, Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια. (2) 696 Έλληνες εκτελέστηκαν…”.
Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με ότι είχε απομείνει, ακόμα και με τα χέρια, να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη για να θάψουν τους νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που τους είχαν κοντά τους μετέφεραν τους σκοτωμένους στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο λόφο, σε μια τραγική σκηνή που κράτησε μέρες.
Ακολούθησε η προσπάθεια της επιβίωσης μέσα στα χαλάσματα, που έμελλε για χρόνια να στεγάσουν τις απορφανισμένες οικογένειες.
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων «συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες και δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή», ομολογεί ο τότε Γενικός Στρατιωτικός Διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα.
Οι Καλαβρυτινές Γυναίκες, οι Καλαβρυτινές Μανάδες, μορφές ηρωικές, παλεύοντας κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να ξαναχτίσουν την πόλη μέσα από τα ερείπια.
Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Καλαβρυτινή Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.
Δήμος Zurrieq Μάλτας
ΔΗΜΟΣ ZURRIEQ ΜΑΛΤΑΣ
Διεύθυνση: Ċentru tal-Komunita’ Joe Cassar,
Pietru Pawl Saydon Street, Żurrieq ZRQ 1030
Κύπρο: 7/10/2000 επί δημαρχίας κας Αντιγόνης Παπαδοπούλου
Εξωτερικό: 1/3/2003
Η μικρή πόλη των 12.000 περίπου κατοίκων «Zurrieq» έχει αδελφοποιηθεί με τη Μόρφου από τον Οκτώβριο του 2000.
Η Zurrieq είναι μια μικρή πόλη στο ΝΑ μέρος της Μάλτας 10 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Βαλέττα. Κτισμένη κοντά στη θάλασσα, σε μια άγονη γωνιά του νησιού, φαίνεται αποκομμένη από το υπόλοιπο νησί. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τον τουρισμό και το ψάρεμα. Ωστόσο η πόλη διαθέτει ιστορία με αρχαιολογικά και ιστορικά αξιοθέατα που αξίζουν μια ματιά.
Στην πόλη βρίσκεται ο Ναός της Αγίας Αικατερίνης, που κτίστηκε το 1630 με ζωγραφιές του διάσημου καλλιτέχνη της Μάλτας PRETI.
Ένας Ρωμαϊκός πύργος, ένας τάφος της φοινικικής περιόδου, του 2ου μ.Χ αιώνα και κτίρια του 15ου και 16ου αιώνα προσδίδουν στη πόλη μια γραφικότητα και μια ομορφιά.
Τα ερείπια έχουν χαρακτηριστικά τα οποία προσδιορίζουν τους διάφορους οικισμούς των λαών που κατοικούσαν στη περιοχή, από τους Φοίνικες, τους Καρχηδόνιους, τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, ενώ άλλες ανασκαφές αναφέρονται σε ευρήματα της εποχής του χαλκού και κειμήλια του 200 μ.Χ.
Εκτός από τον Καθεδρικό Ναό που είναι αφιερωμένος στην Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας που γιορτάζει στις 16 Ιουλίου, η πόλη είναι γεμάτη από πολλά παρεκκλήσια, όπως:
- Το παρεκκλήσι Bubaqra αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου
- Nigret Chapel dedicated to the Immaculate conception of Mary Το παρεκκλήσι Nigret αφιερωμένο στην άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου
- Ħal-Millieri Chapels: Dedicated to the Annunciation and to Saint John Τα παρεκκλήσια Hal-Millieri αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και του Αγίου Ιωάννη
- Saint Leone’s Chapel, found in the Parish Cemetery in Bubaqra Το παρεκκλήσι του Αγίου Λεόνε
- Santa Agata’s Chapel Το παρεκκλήσι της Σάντα Αγκάτα
- Saint James’ Chapel Το παρεκκλήσι του Αγίου Ιακώβου
- Saint Bartholomew’s Chapel Το παρεκκλήσι του Αγίου Βαρθολομαίου
- Saint Andrew’s Chapel Το παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα
- Το παρεκκλήσι Saint Luke’ του Αγίου Λουκά
Δήμος Νέας Ορεστιάδας
Δήμος Νέας Ορεστιάδας
Διεύθυνση: Βασιλέως Κωνσταντίνου 9-11 Ορεστιάδα, Τ.Κ. 68200
Email: [email protected]
URL: https://www.orestiada.gr
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 10/7/2000
Εξωτερικό: 3/3/2001 επί δημαρχίας κας Αντιγόνης Παπαδοπούλου στην Ορεστιάδα
Ο ΔΗΜΟΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ
Η Ορεστιάδα, ή Νέα Ορεστιάδα, βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού Έβρου στη Θράκη και αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου. Απέχει 977 χλμ. από την Αθήνα, 425 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, 91 χλμ. από την Αλεξανδρούπολη και βρίσκεται 212 χλμ. βορειοδυτικά της Κωνσταντινούπολης και μόλις 19 χλμ. νότια της Αδριανούπολης. Μάθετε περισσότερα
Δήμος Μεσολογγίου
Δήμος Μεσολογγίου
Διεύθυνση: Σταυροπούλου 31, Μεσολόγγι, τ.κ 30200
Τηλέφωνα:2631360913, 2631360993
Φαξ:2631025041
Email: [email protected]
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 31/08/2002
Εξωτερικό: 02/05/2003 επί δημαρχίας κου Χαράλαμπου Πίττα στo Mεσολόγγι
Η ιστορία της πόλης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα
Το Μεσολόγγι (επισήμως, Ιερή Πόλη Μεσολογγίου) είναι πρωτεύουσα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται στο Νότιο τμήμα του Νομού, μεταξύ των ποταμών Αχελώου και Ευήνου, σε απόσταση περίπου 35 χιλιομέτρων από το Αγρίνιο και 37 χιλιομέτρων από το Αντίρριο.
Αποτελεί ιστορικό Δήμο καθώς στην πόλη έλαβαν χώρα μερικές απ’ τις πιο δραματικές στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, οι δύο Πολιορκίες και η Έξοδος του Μεσολογγίου.
Το Μεσολόγγι είναι γνωστό επίσης για τα αλιευτικά του προϊόντα, ιδιαίτερα το αυγοτάραχο, μιας και η παρακείμενη λιμνοθάλασσα είναι ιδανικό μέρος για ιχθυοκαλλιέργειες.
Η λιμνοθάλασσα με τις γραφικές «πελάδες» της-τα μικρά ξύλινα σπιτάκια πάνω σε πασσάλους, μέσα στο νερό- προστατεύεται από την γνωστή συνθήκη RAMSAR και αποτελεί περιβαλλοντικό πάρκο και οικοσύστημα.
Το όνομα Μεσολόγγι πρωτοαναφέρθηκε από έναν Βενετό, ο οποίος περιέγραφε την μάχη του Λεπάντο κοντά στη Ναύπακτο. Αρκετές ιστορικές πηγές αναφέρουν πως το όνομα Μεσολόγγι προέρχεται από την ένωση των δύο ιταλικών λέξεων, ΜΕΖΖΟ/MESSO και LAGHI το οποίο σημαίνει «ένα μέρος εν μέσω λιμνών» ή «ένα μέρος που περιβάλλεται από λίμνες». Μέχρι το 1700 η πόλη βρισκόταν υπό Βενετική κατοχή. Οι κάτοικοί του ήταν κυρίως ψαράδες.
Στα βορειοδυτικά του Μεσολογγίου υπάρχουν τα ερείπια της Πλευρώνας («Ασφακοβούνι»), μίας πόλης η οποία αναφέρεται στα έργα του Ομήρου. Συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο και καταστράφηκε από τον Δημήτριο τον Αιτωλικό. Η νέα πόλη, η οποία χτίστηκε στα ερείπια της παλιάς, ήταν μία από τις πιο σημαντικές της Αιτωλίας και είχε 30 πύργους και 7 πύλες. Οι ανασκαφές στην Πλευρώνα έφεραν στο φώς τα τείχη, το θέατρο της πόλης, τάφους, ένα ρωμαϊκό υδραγωγείο και πολλά κτίσματα.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1770, ο στρατός της πόλης ηττήθηκε από τους Οθωμανούς. Το Μεσολόγγι επαναστάτησε ξανά στις 20 Μαΐου του 1821 και ήταν μία από τις κύριες Ελληνικές δυνάμεις στον απελευθερωτικό αγώνα. Οι κάτοικοι αντιστάθηκαν στις επιθέσεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1822 και το 1823 (Δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου). Η τρίτη επίθεση ξεκίνησε στις 15 Απριλίου του 1825 από τον Κιουταχή, του οποίου ο στρατός αριθμούσε 30.000 άντρες και αργότερα ενισχύθηκε με άλλους 10.000 οι οποίοι καθοδηγούνταν από τον Ιμπραήμ. Μεταξύ του οθωμανικού στρατού υπήρχαν και 3.000 Μιρδίτες, δηλαδή Καθολικοί από τη Βόρεια Αλβανία (αναφερόμενοι στα σχετικά δημοτικά ως “Λατίνοι”) και 700 Ρώσοι Κοζάκοι του Ντον.
Μετά από ένα χρόνο συνεχόμενων επιθέσεων και πείνας, οι κάτοικοι του Μεσολογγίου αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν έξοδο από την πόλη, την νύχτα της 10ης Απριλίου του 1826, η οποία έμεινε ονομαστή ως «Έξοδος του Μεσολογγίου».Εκείνη την περίοδο οι κάτοικοι της πόλης ήταν 10.500 από τους οποίους οι 3.500 ήταν οπλισμένοι. Λίγοι ήταν οι Μεσολογγίτες που επιβίωσαν κατά την Έξοδο. Εξαιτίας της ηρωικής στάσης των Μεσολογγιτών, η πόλη δέχθηκε την τιμή να της αποδοθεί ο τίτλος της Ιερής Πόλης, η οποία είναι μοναδική στην Ελλάδα.
Ο γνωστός φιλέλληνας Άγγλος ποιητής Λόρδος Βύρων, ο οποίος υποστήριζε την ελληνική προσπάθεια για απελευθέρωση, πέθανε στην πόλη το 1824. Αναφορά στο πρόσωπό του υπάρχει σε ένα κενοτάφιο το οποίο περιέχει την καρδιά του.
Δήμος Slovenj Gradec Σλοβενίας
Δήμος Saint Cyr Sur Loire Γαλλίας
Δήμος Saint – Cyr – Sur – Loire Γαλλίας
Διεύθυνση: Parc de la Perraudière – BP 50139
37541 Saint-Cyr-sur-Loire cédex
Τηλέφωνο: 02 47 42 80 00
HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Κύπρο: 19/10/2002 επί δημαρχίας κου Χαράλαμπου Πίττα
Εξωτερικό: 14/10/2201
Οι καλύτεροι ίσως πρεσβευτές της Κύπρου που θα μπορούσαν να μας μιλήσουν με τη δική τους αθώα ψυχή γι’ αυτή την πόλη είναι τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά της Μόρφου, που έζησαν μερικά βράδια στην όμορφη τούτη πόλη της Κεντρικής Γαλλίας.
Τα τελευταία χρόνια, παιδιά από την Μόρφου, φιλοξενούνται σε σπίτια κατοίκων της Saint – Cyr – Sur – Loire, με αφορμή ένα πανευρωπαϊκό τουρνουά ποδοσφαίρου παιδιών ηλικίας από 10 – 13 χρόνων, το “Europousse”.
Η πόλη λοιπόν, η Saint Cyr Sur Loire, « Ο Άγιος Κύριλλος που είναι κτισμένη στον ποταμό Λίγηρα» είναι ένα πανέμορφο προάστιο της πόλης Tours. Τις χωρίζει ο ποταμός Loire, γνωστός στη Ελληνική σαν Λίγηρας που διασχίζει τη Γαλλία από ανατολικά προς τα δυτικά και καταλήγει στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Κτισμένες και οι δύο στη Κεντρική πεδιάδα της Γαλλίας η οποία είναι γεμάτη με τους αμπελώνες που δίδουν στη Γαλλία τα περίφημα κρασιά της . Τα θαυμάσια κάστρα – παλάτια τους αποτελούν σήμερα στολίδι της Κεντρικής Γαλλίας και είναι ένας πόλος έλξης τόσο για τους Γάλλους όσο και τους Ευρωπαίους επισκέπτες.
Η Saint Cyr Sur Loire και η Tour μαζί με τις άλλες πόλεις της περιοχής αποτελούν ένα από τους 83 νομούς της Γαλλίας αυτόν της «Indre – et – loire» που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης στις 4 Μαρτίου 1790.
Η περιοχή αποτελεί εκπαιδευτικό Κέντρο της περιοχής καθόλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα αλλά και σήμερα. Μέχρι σχεδόν και το τέλος του 19ου αιώνα η περιοχή παραμένει ένα μεγάλο αγροτικό κέντρο. Στις πρώτες δεκαετίες του 19ου και με τη έλευση του σιδηροδρόμου εμφανίζεται η εκβιομηχανοποίηση και η περιοχή, εκτός από εκπαιδευτικό, κέντρο μετατρέπεται και σε βιομηχανικό, ιδιαίτερα στη κατασκευή σιδηροδρομικών μηχανών.
Η Saint Cyr Sur Loire αναπτύσσεται και καθίσταται το προάστιο για τους πλούσιους αστούς της περιοχής. Πόλη σχετικά χαμηλή, χωρίς δηλ. μεγάλα κτίρια και πολυκατοικίες, με καθαρότατους δρόμους και πλατείες, χωρίς μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και εμπορικά κέντρα, διατηρεί τη δική της προσωπικότητα και περηφάνια.